dinsdag 5 december 2006

Slaapdeficiëntie

Maya en Benoit zijn twee aan slapeloosheid lijdende losers en dat zijn mensen, aldus Annelies Verbeke in haar debuutroman Slaap!, die ‘dichter bij de essentie van het leven staan’. Hun slaapdeficiëntie scherpt hun zintuigen, in die mate zelfs dat ze zaken beginnen waar te nemen waar gewone stervelingen geen benul van hebben. Ze leven, wakende, in een droomwereld waarin de dingen uit hun verband zijn gerukt, oorzaak en gevolg zijn omgekeerd, metaforen tot leven komen en toeval wordt gesublimeerd in onwaarschijnlijke parallellen. Ze zijn in sociaal opzicht niet wat je noemt handelbaar: zowel Maya als de dubbel zo oude Benoit, die er in slaagt een mot te dresseren en er niet in slaagt in de bek van een gestrande walvis te kruipen omdat hij terug naar de moederschoot wil, belanden in een niet zo vriendelijke marginaliteit. Maar ze vinden elkaar, zij het dat ze daarvoor eerst de bittere beker van hun mislukte levens tot op de bodem hebben moeten leegdrinken.