TWINTIGDUIZEND
De foto # 6.674 hieronder is de twintigduizendste post op mijn blog. Van die twintigduizend posts bestaat ongeveer een derde uit mijn dagelijkse foto’s. De rest bevat korte bedenkingen en oprispingen, citaten ook die ik overschreef, tekeningen, posts die niet als ‘eigen, door mijzelf geschreven tekst’ kunnen worden gekwalificeerd. Maar er zijn toch ook heel wat substantiële tekstbijdragen, die allemaal samen een aanzienlijke hoeveelheid leesvoer vormen: boek- en filmbesprekingen, beschouwingen bij de actualiteit, fietsreisverslagen, autobiografische verzinsels. Sinds de dag dat ik begon met de blog Het leven als voorlopige oplossing zijn 18,5 jaren verstreken. Zomaar, ineens, foetsie. Dat zijn, afgerond, 6.750 dagen. Ik post elke dag een foto en streef ernaar om ook elke dag iets wat door mijzelf geschreven is ‘wereldkundig’ te maken.
Ik wil toch wel even stilstaan bij dit mooie afgeronde getal. Vergeef mij deze zelfbespiegeling. Het is helemaal niet mijn bedoeling zelfgenoegzaam te zijn. Neen, ik heb aan mezelf nooit genoeg. Twintigduizend. Ik sta in alle bescheidenheid stil want ik mik met mijn blog niet op de eeuwigheid. Ik besef zeer goed hoe vluchtig dit alles is. Hoe gering ook, al bij al, het bereik. Bescheidenheid is gepast. Maar ze moet ook niet overdreven of vals zijn. Want een kleine twintig jaar bloggen, dat doet een mens natuurlijk ook niet zomaar.
In het begin was mijn blog een experiment. Ik herinner me nog goed de schroom waarmee ik mijn eerste foto’s en schrijfsels op het net zette. Dat was de nieuwe vorm van publiceren. Ik, die ooit door in de krant te publiceren, een publiek van duizenden bereikte, was verguld met elke reactie die ik uitlokte. Later wende dat. Zeker toen ook Facebook een handig platform bleek om in de plaats van de enkelingen van in het begin een publiek uit te bouwen van enkele tientallen, misschien wel een paar honderd mensen. Nu koester ik de ervaring te worden gelezen. Zonder sociale media zou dat onmogelijk zijn. En zonder die ervaring zou ik allicht niet schrijven. Niemand schrijft om door niemand gelezen te worden.
In het begin vormde mijn blog een houvast in een voor mij chaotische tijd. Hij structureerde mijn dagen. Hij heeft mij veel dingen doen doen die ik anders nooit zou hebben gedaan. De blog stimuleerde mijn creativiteit. Wat zou ik allemaal niet geschreven hebben mocht ik hem niet hebben gehad? En zou ik nog altijd zo intens met fotografie bezig zijn? Ik denk het niet.
Stilaan groeide Het leven als voorlopige oplossing uit tot een archief. De blog is mijn extern geheugen. Vaak zoek ik er iets in op wat ik mij meen te herinneren ooit geschreven te hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ook anderen er gebruik van maken. Want dit archief staat ter beschikking van in principe al wie er gebruik van wenst te maken.
Het leven als voorlopige oplossing is stilaan ook het spoor dat ik achterlaat. Iemand noemde het ooit een ‘work in progress’ – en hij had gelijk. Door de aard van de zaak en de eindigheid van het leven krijgt dit spoor stilaan iets definitiefs. Soms vraag ik mij af hoelang het nog zal bestaan – ook wanneer ik er niet meer zal zijn. Zo zie ik soms – steeds vaker eigenlijk – op Facebook profielen opduiken van mensen die er niet meer zijn. Een aantal namen die je er vaak hebt zien passeren, zijn intussen namen geworden van dode mensen. Als spoken waren ze nog rond. Vandaag nog zag ik dat iemand herdenkt dat Koenraad Goudeseune twee jaar geleden is overleden. Dag na dag las ik zijn gedichten. Dat rondwaren hoeft niet griezelig te zijn, vind ik. Zo denk je nog eens aan die mensen, die ooit, net als jij, iets hebben proberen te maken.
Ooit zal ik afscheid moeten nemen. Dat doe ik eigenlijk al een tijdje met de rubriek ‘Afscheid van mijn digitaal bestaan’ waarin ik stukken herneem waarvan ik meen dat ze de tand des tijds hebben doorstaan. Ik ben daarin op dit ogenblik aanbeland in februari 2011. Ondertussen holt het heden voort. Mijn inhaalbeweging zal dus nog wel een tijdje duren. Maar ooit zal het boek zich sluiten. Daar ben ik nog niet. Bijlange niet, hoop ik.
