100 woorden / om te onthouden 3

Hij zag er uit als een arbeider. Groot, zwaarlijvig, een iet of wat lijzige blik. Manke gang. Hij stak, tot overmaat van cliché, een groene Michel op. Het was weliswaar Groene Michel filter, maar wie steekt er nu nog groene Michels op? Wat komt die man hier zoeken, op de boekenmarkt? Waarop volgt: een les in onvooringenomenheid. De man komt naar ons kraam en vraagt of wij boeken hebben over de Russische tsaren. Neen. Over Napoleon misschien? Neen, ook niet. Wij moeten u teleurstellen. Waarop hij zijn manke gang langs de kraampjes voortzet. Een arbeider misschien, maar autodidact vorser en napoleontoloog.

om te onthouden 2

‘Bij de beenhouwer stond laatst een rij tot buiten te wachten. Ik zag hoe de bazin van de Floralux binnenkwam, de hele rij voorbijstak en onmiddellijk naar de toonbank ging. Er was er maar een die iets durfde te zeggen: “Allez, madame, ga een keer achteraan staan aanschuiven. Iedereen is hier gelijk voor de wet!” Wat hij niet zei was: “Het is niet omdat ge een bloemen- en plantenzaak hebt van hier tot ginder en misschien wel de rijkste inwoner zijt van Dadizele dat ge niet evengoed als alle anderen moet wachten bij de beenhouwer.” Maar de man vergiste zich. De bazin van de Floralux hád haar beurt braaf afgewacht. Ze had alleen te veel inkopen gedaan om in één keer naar haar 4x4 Lexus te dragen en ze was, na een eerste keer met volle handen naar buiten te zijn gegaan, gewoon een tweede keer naar binnen gekomen om de rest van haar commissie op te halen – en daar is toch niets mis mee, nietwaar?’
X. vertelde ook nog dat hij al een paar keer had gezien dat in de Spar, telkens madame van de Floralux er binnenkomt, er onmiddellijk een extra kassa wordt geopend zodat madame van de Floralux toch maar niet te lang moet wachten.

Zo ging het gesprek over de uitbaters van de Floralux. Ik vernam dat die mensen de eigenaars zijn van een heel vakantiedorp nabij Le Crotoy, bij de baai van de Somme, en kijk, daar kwam de herinnering bovendrijven aan die paar dagen dat ik daar ooit met mijn gezin heb doorgebracht, samen met de Y’s. Het was die keer dat we die fameuze lachstuip hadden, toen de toen nog kleine A. bij het spelen van Pictionary haar zeer eigenzinnige versie van een pinguïn op het spreadsheetbord tekende. Hoe zou het nog met A. zijn, overigens, ze zal wel groot zijn geworden inmiddels. Zou ze nog altijd liever voetballen dan… – tja, wat doen meisjes tegenwoordig graag?

om te onthouden 1

Hoe het geheugen werkt, is een kwestie die mij steeds nadrukkelijker bezighoudt en u kunt wel raden waaraan dat te wijten is. Enfin, ik help u even: hoe slechter het werkt, hoe meer het mij bezighoudt natuurlijk.

Eergisterenavond overkwam mij het volgende. En ik wil het snel opschrijven – om het te onthouden. (*)

Maar eerst moet ik nog iets anders vertellen.

De voorbije maanden heb ik nogal af te rekenen gehad met allerlei schimmige instanties die zich bemoeien met wat ik uit het vele harde werken van de voorbije jaren in geldelijke vorm heb verkregen. Zij vinden niet dat ik te hard heb gewerkt (dat vind ík), maar wel dat ik daarvoor te veel heb gekregen en nu doen zij hun uiterste best om mij dat aan den lijve te doen ondervinden. Ik weet dat het een omslachtige manier van zeggen is maar ik bedoel maar: het is een naar gevoel te worden geconfronteerd met lui die blijkbaar niet geneigd zijn om te rusten vooraleer zij het onderste uit de kan hebben opgedolven en de kan – u volgt het plaatje – dat ben ik.

Maar goed, dit is niet de locus om mijn fiscaal en parafiscaal beklag te maken.

Op een van die instanties werkt een heel vriendelijke man. Hij mocht mij al een paar keer te woord staan aan het loket. ’t Is een heel vriendelijk loket, landschapsbureau, nauwelijks nog een loketaire afscheiding, er staat zelfs een kamerplant te wuiven in de deining die door de discreet blazende airco wordt opgewekt en door de deur die af en toe eens opengaat om een uitgeschudde middenstander binnen te laten.

En daar, achter het muurtje van zijn loket, staat dus Geert om uitleg te geven bij clausules en stipulaties die voor mij totaal oninzichtelijk blijven maar die wel een verschil maken in de portemonnee.

Ik dacht altijd dat ik goed werd bijgestaan door Geert. Maar niet dus – en dat heeft mij inmiddels enkele duizenden euro gekost. Ik bespaar u de details.

Het zal u echter zijn opgevallen dat ik nadrukkelijk de voornaam Geert hanteer.

Dat komt hierdoor. In de epistels die werden opgesteld gedurende de betwisting die volgde op de fouten die werden gemaakt, onder meer door Geert, moest deze altijd vriendelijke ambtenaar met name worden genoemd. En hierbij rees een probleem, dat ik u dus eerst moest toelichten alvorens te kunnen beginnen met de uiteenzetting over het voorval van eergisterenavond, aan de hand waarvan ik aanvankelijk dacht mijn verwondering over de werking van het geheugen te zullen illustreren. (Ik recapituleer hier even, zo raakt u de draad niet kwijt.) Dat probleem bestond erin dat ik, bij het opstellen van die epistels, mij steevast de familienaam van ‘Geert’ niet kon herinneren en mij dus moest verlaten op een omschrijving die, qua toonaard, niet echt in dat soort epistels thuishoort: ‘de vriendelijke man van loket X, die van zijn voornaam Geert heet maar wiens familienaam ik mij niet herinner, maar u zult vast wel weten wie ik bedoel’.

En zo ging het niet alleen in die epistels maar ook de talrijke keren dat ik aan Geert moest denken – want een paar duizend euro ophoesten, dat bezorgt een hardwerkende Vlaming wel eens kopbrekens. Misschien heeft mijn deficiënte, of dan toch op zijn minst eigenzinnig functionerende geheugen dáár wel iets mee te maken, met die kopbrekens.

Eergisterenavond dus, ik fietste van mijn ene thuis naar het andere, zie ik op het trottoir een rijzige man met een jongen – ’t is al laat, ze zijn op weg naar huis. ‘Vandesteene’ denk ik (ik gebruik hier een willekeurige naam). En pas daarna herken ik Geert van de sociale kas. Echt, zo ging het: eerst de naam, dan de herkenning. En dat terwijl ik al meerdere keren heel ingespannen naar die naam had gezocht.

Kijk, zo vreemd werkt dus het geheugen.

(*) Dat is meteen de bedoeling van deze nieuwe rubriek.