Ik ben blij dat wat ik schrijf tot nadenken aanzet. Mijn schrijven zelf was ook: nadenken. Impulsief, vanuit een verontwaardiging. Ik heb de waarheid niet in pacht, ik bepleit geen radicale of extremistische oplossing. En misschien ben ik ook te laf en te lui om iets anders, iets substantiëler te doen dan nadenkend schrijven. Ik heb gewoon gereageerd op wat ik voelde toen ik die foto zag van de Nederlandse politici die, hopelijk ferm tegen hun zin, met poppetjes spelen. Het feit dat ze daar blijkbaar niet onderuit kunnen is op zich ook een gevolg van radicalisme. Ze moeten meedraaien in een radicaal, fundamenteel on- of antidemocratisch mechanisme (verkiezingsmanipulatie, afleiding van de werkelijke problemen, kijkcijfers, amusement…). Hoe weet ik ook niet, maar het roer moet om. Het is tijd voor een echte verandering. Ik kan niet meer geloven dat de huidige staat van de democratie onze samenleving organiseert op een manier die het best mogelijke garandeert voor iedereen, en ook voor de planeet.
