fragment uit Het maaiveld
Een van mijn herinneringen aan Martientje voert me terug naar een namiddag die zij samen met Els zonnend doorbracht in haar tuin, naast de snoepgarage. Het was snoeiheet – misschien was het wel in de legendarisch hete en droge zomer van 1976. Ja, die zomer moet het geweest zijn, de zomer van 1976 die intussen, hoewel al ruimschoots overtroffen door opeenvolgende hetere zomers in de jaren nul en tien van de nieuwe eeuw, mythische proporties heeft aangenomen omdat het in die tijd nog een uitzonderlijk hete zomer was: na een uitzonderlijk natte winter, met onder meer de overstromingen in Ruisbroek, regende het maanden aan een stuk niet. Uiteindelijk lag alles wat groen hoorde te zijn er dor en verbrand bij en de bladeren vielen al in augustus van de bomen. Beide meisjes hadden niets anders aan dan een bikini. Ze zullen wel verveeld zijn geweest met mijn aanwezigheid. Hoewel, dat is misschien niet eens zeker. Ik trok ook even mijn T-shirt (mijn lijveke) uit maar ik denk niet dat mijn bleke bast veel indruk maakte. De meisjes smeerden elkaar in. Ik zag het aan. Uiteraard was ik niet ongevoelig voor de soft-erotische sfeer die in die tuin hing. Het is me bijgebleven, het staat me nog voor de geest. Ik weet zelfs nog welke kleuren die bikini’s hadden, en hoe vooral die van Martientje mooi afstak tegen haar bronzen huid.
Minder onschuldig misschien, maar toch nog altijd perfect passend in de functie van wankele stapsteen op het pad naar de volwassenheid, was het ‘doktertje spelen’. Deze herinnering betreft een episode van minstens vijf jaar eerder, ergens begin de jaren zeventig. Ik was toen ongeveer tien. Ik veronderstel dat alle kinderen die fase van premature belangstelling voor het medische vak doorlopen – ik hoef me dus geen zorgen te maken als ik hier zeg dat het spelletje niet verder strekte dan het terugschuiven van een voorhuid of het ‘opereren’ van een nog onbehaard spleetje met een grasspriet. Vaak zal het trouwens niet zijn voorgevallen, ik denk hooguit twee keer en misschien zelfs dat niet. Ik herinner me niet eens wiens piemeltje daar werd onderzocht – ik ben het in elk geval niet zeker of het het mijne was. (Maar van wie dan wel?) Wat ik wel nog weet, is dat vooral Els graag haar bovenlichaam ontblootte – waar er nog niets anders te zien was dan bij jongens – en onder haar rokken liet kijken. Martientje beperkte zich tot kuis toekijken. Wellicht vond ze het niet eens leuk, wat daar gebeurde, in die struiken onder de berken en wilgen die de rand vormden van het bosje achter de tuin van mijn ouderlijk huis.
