DUBBELZINNIG
Rafael Chirbes heeft het in het slot van de mooie en aangrijpende novelle Paris-Austerlitz over de ‘rouw’ die volgt na het einde van een liefdesrelatie (maar het kan, meen ik, ook over een vriendschap gaan). Hij heeft het over ‘de fase die voorafgaat aan het vergeten of aan het fabriceren van een zoet smakende herinnering, zachte weemoed om de verloren tijd’. Dan licht opeens de dubbelzinnigheid op van dat ‘verloren tijd’. Gaat het om een periode in het verleden, die voorgoed voorbij is, of denkt de protagonist van het verhaal prozaïscher aan efficiëntie, aan niet meer goed te maken tijdverlies?
