WINTERZON
De eerste dag na de kortste dag zit ik omstreeks zonsondergang, iets na half vijf wintertijd dus, op de trein naar Brussel. Een rode gloed rechts achter mij doet mij opkijken van mijn boek. Na nu al vele herfstweken bijna geen zon te hebben gezien, herken ik dat licht niet meteen. Diep in het zuidwesten – verder geraakt de zon dit jaar niet van haar zomerzonnewendepunt verwijderd – breekt de dieporanje bol door het grijze wolkendek, waarvan de onderkant rossig kleurt. Ik begroet in deze mooiste zonsondergang van het jaar, in het begin van deze winter, de aankondiging van een nieuwe zomer.
