gisteren 92

230402

▲ Een Russische fascist wordt in Sint-Petersburg opgeblazen nadat hij een beeldje, dat hemzelf voorstelt, in ontvangst heeft genomen. Een buste met daarin een bom. Vandaar het nieuwe woord (met erotische connotatie) in de krant: ‘bustebom’. Slim gezien, overigens, want de blogger, alleen in dat opzicht een collega van mij, zal wel ijdel genoeg zijn geweest om het cadeau zonder argwaan in ontvangst te nemen, moet de aanslagpleger hebben gedacht.

Meestal de weemoed: dit is ook mijn grond. Uitgestrekte, licht glooiende velden vol witte grafstenen waaronder duizenden soldaten rusten; hier huist de dood in de klei en elk jaar slaagt hij erin nog een landbouwer of enkele spelende kinderen zijn rijk binnen te lokken – de bloot geploegde mortiergranaten zijn plots opbloeiende bloemen van het kwaad. Altijd dat wee moment, terwijl het landschap aan je voorbijglijdt, altijd die gedachte aan die jonge jongenslichamen die zo ver van hun heimat gestrand zijn, die net voor ze sneuvelden nog zoveel verschrikkingen hebben gezien, die zich zo verloren moeten hebben gevoeld.

Roderik Six, in Thomas Blondeau & Roderik Six, De boekendokter (2014), 234