dag 871 – 100103 – zondag

We spreken nog maar eens over het opvoeden van lastige pubers. En we komen op gewichtige maatschappelijke conclusies. In wat voor een tijd leven we eigenlijk? Een tijd waarin kinderprogramma’s schaamteloos onderbroken worden door op kinderen gerichte reclameblokken. Waarin kinderen voor kinderen gemaakte sitcoms bekijken waarin allerlei volwassenenproblemen de revue passeren alsof het allemaal niets is. Waarin kinderen door banken bestookt worden met aanbiedingen om rekeningen te openen. Waarin kinderen genadeloos bewerkt worden door de commercie, die hen kleren, elektronica, gadgets en alle mogelijke nutteloosheden aansmeren. Waarin kinderen blootgesteld worden aan gewelddadige computerspelletjes. Waarin kinderen niet meer buiten spelen en liever chatten dan echt contact met elkaar hebben. Waarin kinderen de gezinnen waarvan ze deel uitmaken zien uit elkaar vallen. Waarin kinderen een toekomst vol zorgen en angst op zich af zien komen. Een gevoel van machteloosheid verlamt ons. Wat kunnen we doen, behalve klagen en zagen? Niets. We zien het met lede ogen aan. We kunnen ons zelfs niet schuldig voelen want zelf hebben we het altijd goed proberen te doen en we moeten ons zelf toch min of meer staande houden? We mogen niet moedeloos zijn. We moeten, ondanks alles, onze kinderen een boodschap van moed en levensvreugde meegeven. Van dankbaarheid dat we in dit leven kunnen zijn.