Op de radio wordt een programma aangekondigd van Paul Jambers, vanavond in ‘Koppen’. De flitsende reporter bezoekt mensen die hij in 1980 heeft geïnterviewd toen ze in het laatste jaar van de humaniora zaten. Mensen van mijn generatie dus, en hij vroeg ze toen wat ze wilden worden en doen met hun leven. Dertig jaar later gaat hij zien wat ze ervan gebakken hebben. Dat is op zich natuurlijk een uitstekend idee en als ik het niet vergeet, wil ik vanavond wel eens kijken. Bovendien vind ik Paul Jambers een schitterende schertsfiguur waar je best wel mee kunt lachen, iemand die vast en zeker niet de hoogmoed heeft die hij voorwendt te hebben maar die integendeel zichzelf bijzonder goed weet te relativeren. Althans, zo stel ik mij hem graag voor.
Een vraagje in het interview dat de radiovrouw met Jambers had – aan de telefoon natuurlijk, want je denkt toch niet dat de heer Jambers zich zal verwaardigen om naar de studio te komen – viel mij op. ‘Kun je dan zeggen dat die mensen het gevoel hadden dat ze zich tegenover Paul Jambers moesten verantwoorden?’ Jambers bevestigt dat: hij heeft dat een paar keer gevoeld. Hij stelt onomwonden dat hij door zijn ontmoeting met die mensen dertig jaar geleden een ingrijpende invloed op hun levens heeft uitgeoefend. Alsof zij onder druk stonden om écht te doen wat zij aankondigden te zullen doen, want Jambers, en dus de televisie, en dus televisiekijkend Vlaanderen (Jambers had een drukbekeken – gelijknamig! – programma) ging later nog eens langskomen.
toevoeging van 100115: Ik heb het programma (in twee afleveringen) met veel plezier bekeken. Het was voortreffelijk gemaakt. Een goede keuze, perfecte dosering. Elke geïnterviewde (toen en nu) kreeg een tiental minuten. Er zaten een paar heel mooie rode draden en overstapjes in. De student filosofie die nu installaties om gas om te zetten in vloeistof (of omgekeerd) verkoopt aan verre buitenlanden zal me bijblijven. De gedesillusioneerde televisieregisseur ook. Dertig jaar ouder, en de onomkeerbaarheid van voorbije – al dan niet gelukte – levens: de dramatiek is onvermijdelijk en de empathie die je daarmee hebt al evenzeer want Jambers had het, onrechtstreeks, ook over je eigen leven natuurlijk, zeker omdat het om leeftijdgenoten ging.
