Trouwe bezoekers van deze weblog zullen niet verbaasd zijn dat de werking van het geheugen de Proust-lezer die ik ben wel vermag te boeien. Op dat terrein heb ik het volgende staaltje te melden.
Elke maandagavond kraak ik met vrienden een fles wijn. Niet dat we het hele aanbod afschuimen, maar we nemen toch wel af en toe eens, in de prijscategorie die met onze sociale klasse en met het weinig festieve tijdstip (een maandagavond is en blijft een maandagavond, nietwaar) is afgestemd, een ander merk. Vorige week hadden we er eentje waarin een bepaalde vrucht een zeer pregnante smaak liet slingeren, een smaak die je normaal gezien niet in wijn zou verwachten. 'Merlot 120' of zoiets heette die fles (vergeten!) en je kunt ze in de Carrefour kopen als je er vijf euro-en-oneffen voor over hebt. De smaak is, zei ik, pregnant - eigenlijk op het randje af van aanvaardbaar voor wijn; je verwacht hoe dan ook vooral wijn te proeven. Maar goed.
Ik dus in de Carrefour, maandag in de vooravond, en ik besluit tot de aankoop van nog eens zo'n 'Merlot 120'. Deels uit gebrek aan inspiratie, deels omdat mijn oog er op valt, deels ook omdat ik wel eens wil weten of dat wijntje na een week nog zo zwanger is van pregnante smaak.
Ik maak de fles open en proef, nog voor ik een eerste slok neem, alweer dezelfde vrucht. Maar welke vrucht is het? Ik ben de naam vergeten. De smaakpapillen stellen zich, maar het taalcentrum in mijn harses laat het afweten. Ik zoek me suf maar kan niet op de naam komen. Dan besluit ik maar om die eerste slok te proeven, en tegelijk wéét ik dat het woord me dan wel zal te binnen vallen.
Zo geschiedt: de wijn smaakt precies zoals vorige week, en tegelijk met deze vaststelling valt me het woord cassis te binnen. Vreemd, hoe het geheugen werkt... - àls het werkt.
