LUCHTGITAAR
‘Neen, ik maakte geen plasgebaar. Ik speelde luchtgitaar.’ In het buitenland kunnen ze daar smakelijk om lachen, en ik lach mee – maar eigenlijk is het niet om te lachen. Luchtgitaar spelen is, welbeschouwd, op een metaniveau zeg maar, een geschikte metafoor voor wat onze parlementaire democratie vandaag nog voorstelt. Het hele apparaat wordt in stelling gebracht om een smakeloos zattemansincident, ergens in een uithoek van het land en in het holst van de nacht, van alle kanten te belichten. De bleke ministerbillen gaan bloot. Het resultaat is niet meer dan gebakken lucht, een scheet in een fles. De perfecte aandachtsafleider.
