Wij houden allemaal van ronde getallen.
Eerst even uitleggen, voor wie het niet weet, waar die 1.000 vandaan komt.
Op 28 januari 2004 stuurde ik, op zoek naar de mogelijkheden die het internet en de digitale fotografie mij boden, en de combinatie van die twee, en vooral op zoek naar een ‘publiek’, mijn eerste foto naar mijn eerste ‘abonnee’. Ik zocht belangstellenden, en liet op hun beurt die belangstellenden naar nog andere belangstellenden zoeken. Het abonneebestand dijde uit, en kwam op een gegeven ogenblik dicht bij de tweehonderd. Tweehonderd mensen die dagelijks van mij een foto ontvingen, ik vond dat niet slecht. Een uitwiedoperatie halveerde het bestand, en op dit ogenblik zoeken nog steeds 107 personen tussen spam en reguliere berichtgeving naar mijn bericht in hun mailbox. Vanaf foto 690, 25 maart 2006, plaatste ik de dagelijkse foto ook op mijn weblog.
Het project ‘Pascal Digital’ genereert af en toe wat respons, wat mijn ijdelheid streelt. Maar veel belangrijker is dat de teksten, en zeker de foto’s, bij een aantal onder jullie de stimulans genereren om soms eens iets op een ándere manier te bekijken. ‘Ik zou dit zonder jouw foto’s nooit op die manier hebben gezien’: díe commentaar heeft mij altijd gestimuleerd om voort te doen en om mij niet al te druk te maken om de – evidente – technische onvolkomenheden die je er met de amateurfotograaf die ik nu eenmaal ben tot nader order ook wel zal blijven bij moet nemen.
Ook voor mijzelf is het project, zeker het fotografische onderdeel ervan, erg belangrijk gebleken. Het dagelijkse ritueel van het klaarmaken en verzenden van de mail naar mijn abonnees, en van het op deze blog plaatsen van de foto – waardoor ik elke dag wellicht een 150-tal mensen bereik – is gebleken te zijn: een bron van regelmaat en dus een houvast, maar meer nog een nieuw ijkpunt om zelf beter naar de werkelijkheid te kijken en daar vrede mee te nemen. Het schrijven was al vele jaren een zinverschaffende bezigheid, de fotografie is daar nu bijgekomen.
Ik hoop dat ik jullie iets van die zin heb kunnen doorgeven. En ik wil dat gerust nog wel een tijdje blijven doen.
De 1.000ste foto vormt een uitzondering in de reeks: ik heb hem niet zelf gemaakt (dank aan S.) – al vond ik wel zelf het onderwerp, gaf ik instructies voor de kadrering en werkte ik de foto af. De foto laat een duidelijke boodschap zien, die een vraag is: ‘Wie ben ik?’
De foto is ook een uitzondering omdat een van de kenmerken van de foto’s, en van deze blog, altijd geweest is: het bewust nagestreefde afwezig zijn van mijn persoontje. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ‘het interessante’ pas kán opduiken als je er plaats voor maakt. Maar, willens nillens, aan wie mij al een tijdje volgt, zal ik mij toch een beetje kenbaar hebben gemaakt. Dat is onvermijdelijk. U hebt zich misschien bij de vraag wie ik ben al een beetje een idee kunnen vormen. Dat is het waarover die 1.000ste foto het wil hebben.
Na lang tobben vond ik ook nog een manier om het afgeronde getal te vieren.
De eerstkomende tijd mag u op de weblog een terugblik verwachten. Geen ‘best of’, dat zou al te pretentieus zijn, maar een selectie van foto’s die ik om de een of andere reden nog eens wil laten zien. Misschien herkent u ze, en zult u zien hoe de tijd zijn werk heeft gedaan. Misschien ontwaart u een rode draad, een evolutie – dat zou mooi zijn. Misschien ontwaart u elementen om de vraag die ik met foto 1.000 stel nog beter te beantwoorden. Ik zal telkens, in de vorm van een onderschrift, een commentaar leveren waaruit u ook al het een en ander zult kunnen opmaken.
Ik dank oprecht iedereen die dit project volgt.
