FOREVER
Het moet in de jaren tachtig zijn geweest, we kwamen nog regelmatig samen voor rokerige etentjes. Die vaak uitliepen in hoogoplopende discussies. Die werden gesmoord met muziek. Op een van die avonden was er geen muziek. Tot Benoît zich herinnerde dat hij in de auto een cassetje had. We waren zat en vrolijk en hebben toen gedanst op Blauw en zwart forever. Nu wordt hij, terwijl datzelfde onnozele deuntje weerklinkt, onder een bloemenvracht de kathedraal uitgedragen, begeleid door een pastoor die zo attent was zijn mauve rouwkazuifel in de sacristie te laten: geen Anderlecht op de begrafenis van een Clubzot.
