vrijdag 15 maart 2024

afscheid van mijn digitaal bestaan 335

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen


15 juni 2013


De wereld op zijn kop, of dubbel op zijn kop, gegeven het feit dat iedereen al op zijn kop staat en binnenstebuiten wordt uitgeschud. Eigenlijk. Betalen om over de mogelijkheid te kunnen beschikken om niet naar de reclame te moeten kijken. Maar je hebt die reclame helemaal niet gevraagd! De logica achter dit soort dubbelgedraaide averechtse constructies doet me denken aan het kopen van luchtcertificaten van minder vervuilende landen om op die manier alsnog aan de op ‘normale wijze’ onbereikbare CO2-uitstoot-norm te voldoen. Dat is gebakken lucht. Dubbelgebakken. Aangebrand! Iedereen voelt aan dat dit, hoe zal ik het zeggen?, nu ja, het woord is onvermijdelijk, ethisch onbevredigende oplossingen zijn.

Neem nu toch nog eens die televisiereclame. De voorgestelde maatregel verraadt de ware aard van commerciële omroepen. Hun corebusiness is niet: televisieprogramma’s maken. Het is hun erom te doen zoveel mogelijk advertentieruimte te verkopen en dus geld te genereren, en de televisieprogramma’s zijn daarbij maar het glijmiddel. Wie die programma’s wil zien, moet en zal de reclame erbij nemen. Reclame voor speelgoed of snoep voor, tijdens en na de kinderprogramma’s; reclame die op mannen mikt (auto’s, scheermesjes) voor, tijdens en na de sport; alle vormen van reclame voor, tijdens en na alle soorten programma’s en er wordt niet gekeken op een break minder of meer, zelfs niet tijdens speelfilms. Wat natuurlijk een crime (Frans) is maar zo werkt het nu eenmaal. We zijn al aan heel veel gewoon.

Maar nog niet aan de verplichting om extra te betalen voor technologie die het doorspoelen van de reclameblokken mogelijk maakt. Het omgekeerde van de omgekeerde wereld bestaat hierin: vroeger werd de reclame ons door de strot geramd zonder dat wij daar om vroegen. Nu moeten wij vragen (betalen) om de reclame ons niet door de strot te laten rammen. Het tenietdoen van wat vroeger een ongevraagd inconveniënt was, wordt nu voorgesteld als een gunstmaatregel – maar dan wel enkel voor wie ervoor betáált!

Het zegt wel iets over de wereld waarin we leven, me dunkt, dat de overheid niet bij machte is om dit soort manipulaties en disciplineringen onmogelijk te maken.