zondag 23 juli 2006
woensdag 19 juli 2006
maandag 17 juli 2006
zaterdag 15 juli 2006
maandag 10 juli 2006
Overschrijven (26)
In het tijdschrift Time staat dat er een conferentie voor de wederopbouw van Irak komt, waar bedrijven kunnen bieden op contracten van 25 tot 100 miljard dollar om het door de Anglo-Amerikanen gebombardeerde Irak ‘weer op te bouwen’. Volgens Time zijn de voorbereidingen voor deze conferentie al maanden voor de eerste aanval begonnen. Jean Jacques Rousseau: ‘Geef ze geld en binnen de kortste keren zijn ze geketend.’
Alberto Manguel, Dagboek van een lezer, 204. De notitie dateert van april 2003, vlak na de inval van de Amerikanen in Irak.
Alberto Manguel, Dagboek van een lezer, 204. De notitie dateert van april 2003, vlak na de inval van de Amerikanen in Irak.
vrijdag 7 juli 2006
donderdag 6 juli 2006
woensdag 5 juli 2006
dinsdag 4 juli 2006
Mijn woordenboek (127)
ACTIE
Geschiedenis, zo orakelde mijnheer F van geschiedenis in het tweede jaar van het middelbaar, is: ‘actie en reactie’. Dat lapidaire dictum is mij, in tegenstelling tot myriaden andere wetenswaardigheden, om de een of andere reden bijgebleven. Makkelijk te onthouden, dat zeker, maar ook de stelligheid waarmee mijnheer F zijn waarheid poneerde trok een diep geheugenspoor. Mijnheer F tekende wijl hij het zei een golvende lijn op het bord, en die staat sindsdien op mijn netvlies gebrand. Ik heb er al die jaren de afwisseling van koninkrijken, politieke strekkingen en publieke opinies op laten balanceren en afgewogen. Lange tijd vond ik het een onweerlegbare wet, nu ervaar ik het als een al te simplistische benadering die geen rekening houdt met contingenties, wisselvalligheden en toeval. Je kunt er inderdaad een aantal wisselingen van regimes en modes mee verklaren, maar soms wordt de tijdschaal die je daarbij hoort de hanteren zo ruim dat nietszeggendheid de overhand neemt. De uitspraak krijgt dan veel van een tautologie en dat soort uitspraken voegt, zoals we weten van Wittgenstein, niets aan de voorradige kennis toe. Veel historische absurditeiten blijven in elk geval wat ze zijn: absurditeiten – en het verandert niet veel aan de zaak of je ze nu als actie dan wel als reactie kunt duiden. Een ander F-statement (de sierlijke letters van zijn verzorgd handschrift verschijnen wit op groen op het bord) is dan weer wél onweerlegd gebleven: homo homini lupus, de mens is een wolf voor zijn medemens. Daarbij is een soort ‘actie’ gemoeid die in grote mate kan worden herleid tot een kwalijke voorbeschikking, een drijfveer die veeleer op passie en passiviteit duidt.
Geschiedenis, zo orakelde mijnheer F van geschiedenis in het tweede jaar van het middelbaar, is: ‘actie en reactie’. Dat lapidaire dictum is mij, in tegenstelling tot myriaden andere wetenswaardigheden, om de een of andere reden bijgebleven. Makkelijk te onthouden, dat zeker, maar ook de stelligheid waarmee mijnheer F zijn waarheid poneerde trok een diep geheugenspoor. Mijnheer F tekende wijl hij het zei een golvende lijn op het bord, en die staat sindsdien op mijn netvlies gebrand. Ik heb er al die jaren de afwisseling van koninkrijken, politieke strekkingen en publieke opinies op laten balanceren en afgewogen. Lange tijd vond ik het een onweerlegbare wet, nu ervaar ik het als een al te simplistische benadering die geen rekening houdt met contingenties, wisselvalligheden en toeval. Je kunt er inderdaad een aantal wisselingen van regimes en modes mee verklaren, maar soms wordt de tijdschaal die je daarbij hoort de hanteren zo ruim dat nietszeggendheid de overhand neemt. De uitspraak krijgt dan veel van een tautologie en dat soort uitspraken voegt, zoals we weten van Wittgenstein, niets aan de voorradige kennis toe. Veel historische absurditeiten blijven in elk geval wat ze zijn: absurditeiten – en het verandert niet veel aan de zaak of je ze nu als actie dan wel als reactie kunt duiden. Een ander F-statement (de sierlijke letters van zijn verzorgd handschrift verschijnen wit op groen op het bord) is dan weer wél onweerlegd gebleven: homo homini lupus, de mens is een wolf voor zijn medemens. Daarbij is een soort ‘actie’ gemoeid die in grote mate kan worden herleid tot een kwalijke voorbeschikking, een drijfveer die veeleer op passie en passiviteit duidt.
37 * 28,20 * 1095
Speciaal voor G: een wielerverslagje.
Om de hitte, de loden, onmenselijke, meedogenloze hitte te ontlopen, vertrek ik om kwart over zeven. Het is dan al warm, en wanneer ik anderhalf uur later m’n fiets in de garage zet, slaat de zon al op mijn kop. Water! Nog meer mensen hebben, als ik zie wat er zich allemaal aan sportiefs op het jaagpad langs het kanaal begeeft, eenzelfde opinie over de weersomstandigheden. O zon! Ozon! Oudere mensen toch meestal, die na de middag bij dit weer liever niet meer uit hun zetel komen. Mijn eerste kilometers maal ik moeizaam – er valt iets als een kater of hooikoortsaanval of gewoon een verpletterende vermoeidheid te verbijten – maar na een kwartiertje, als het zweten inzet, gaat het beter en trap ik gezwind een versnelling rond die ik kleiner laat zijn dan gewoonlijk. Met de zon laag achter mij valt mijn schaduw recht voor me uit en vormt een lijn waarop ik rijd. Na het keerpunt, tussen Houtave en Stalhille, zie ik een haas van op de weg voor mij het land invluchten: waarom loopt dat dier niet één maar meteen twee weiden verder? Alle andere dieren, overigens, lijken loom en vluchten trager weg, vliegen trager op dan anders. Of is dat projectie? Tegenlicht: het heiïge land is een coulissenlandschap. Dichte bomen en struiken zijn donkergroen; hoe verder hoe lichter ze worden – en heel in de verte onderscheidt hun tonaliteit zich nauwelijks van die van de lucht.
Om de hitte, de loden, onmenselijke, meedogenloze hitte te ontlopen, vertrek ik om kwart over zeven. Het is dan al warm, en wanneer ik anderhalf uur later m’n fiets in de garage zet, slaat de zon al op mijn kop. Water! Nog meer mensen hebben, als ik zie wat er zich allemaal aan sportiefs op het jaagpad langs het kanaal begeeft, eenzelfde opinie over de weersomstandigheden. O zon! Ozon! Oudere mensen toch meestal, die na de middag bij dit weer liever niet meer uit hun zetel komen. Mijn eerste kilometers maal ik moeizaam – er valt iets als een kater of hooikoortsaanval of gewoon een verpletterende vermoeidheid te verbijten – maar na een kwartiertje, als het zweten inzet, gaat het beter en trap ik gezwind een versnelling rond die ik kleiner laat zijn dan gewoonlijk. Met de zon laag achter mij valt mijn schaduw recht voor me uit en vormt een lijn waarop ik rijd. Na het keerpunt, tussen Houtave en Stalhille, zie ik een haas van op de weg voor mij het land invluchten: waarom loopt dat dier niet één maar meteen twee weiden verder? Alle andere dieren, overigens, lijken loom en vluchten trager weg, vliegen trager op dan anders. Of is dat projectie? Tegenlicht: het heiïge land is een coulissenlandschap. Dichte bomen en struiken zijn donkergroen; hoe verder hoe lichter ze worden – en heel in de verte onderscheidt hun tonaliteit zich nauwelijks van die van de lucht.
maandag 3 juli 2006
zondag 2 juli 2006
zaterdag 1 juli 2006
Abonneren op:
Posts (Atom)