IN DE WAARHEID LEVEN 1/5
Ik ben geboren in 1961 en was kind in een wereld die duidelijk en stabiel leek. Ingrijpende gebeurtenissen speelden zich enkel in verre landen af: Biafra, Vietnam, Israël. Om de ernst van de Koude Oorlogsdreiging te vatten was ik te jong. En toen ik er oud genoeg voor was, leek die Koude Oorlog alweer voorbij. Enfin, dat werd ons toch wijsgemaakt want de raketten liggen er nog steeds en het aantal gekken dat op de fatale knop kan duwen is toegenomen. Bob Geldof loste de hongersnood in Ethiopië op met leuke concerten: We Are The World. En de Falklands, hoe spannend was dat zeg! Toegegeven, er waren in eigen land wel enkele strubbelingen. Acht regeringen Martens, de aanslagen van de CCC en de Bende van Nijvel, de milieuboxaffaire, de Harald of Free Enterprise, de affaire-Dutroux, de dood van een koning. Maar over het algemeen bleef alles rustig. Toen Francis Fukuyama in 1992 het einde van de geschiedenis afkondigde, leek dat zelfs geloofwaardig. De jaren negentig vormden misschien wel het laatste relatief onbekommerde decennium van onze levens.
Maar. Stilaan begon het besef door te dringen dat er, zoals al in het begin van de jaren zeventig door de Club van Rome was aangekondigd, met het klimaat iets grondig fout ging. En toen, tegen het einde van het millennium, serveerde het internet de wereld op ons bord. Er was geen ontkomen meer aan – de geschiedenis bleek helemààl niet ten einde.
Sindsdien lijkt alles aan het wankelen te zijn gebracht. Ik, intussen volwassen, begon te begrijpen dat men mij, al die tijd dat ik dacht dat de wereld duidelijk was en stabiel, had voorgelogen. Ik had, samen met mijn generatie en de daaraan voorafgaande, die van mijn ouders, helemaal niet ‘in de waarheid’ geleefd maar in een illusie: Les Trentes Glorieuses. Expo 58. Vooruitgang en Welvaart.
Wat blijft daar nu van over?
