fragment uit Het maaiveld
Op
mijn lectuurlijst zie ik in de eerste drie jaren een geleidelijke
overgang naar serieuzere, ambitieuzere literaire keuzes. Het gaat van
Simmel, Shute, Tolkien, Bomans en, voor de school, Ruyslinck,
Vandeloo en Camus, stilaan over naar Arends, Simone de Beauvoir en
zelfs Beckett en Böll.
Tot
mijn verbazing zie ik dat ik al in december 1979 Biljarten
om half tien
las en daar ook een hoge score aan toekende. Ja, ik gaf de boeken die
ik volledig uitlas een quotering. En dat doe ik nog altijd. Nu is het
gemakkelijk, ook voor mezelf, om over dat toekennen van punten
meewarig te doen, of om het belachelijk te vinden. En dat is het
natuurlijk ook; het opstellen van rangordes en het houden van
wedstrijden is in de kunst een hachelijke, heikele en vaak ronduit
absurde onderneming. Maar ik ben het toch blijven doen, tot op
vandaag. Het is handig, al was het maar om in die lijst de boeken die
er voor mij toe doen gemakkelijker terug te vinden. Dit beoordelen
van gelezen boeken was trouwens een voorafspiegeling van wat ik veel
later een tijd om den brode zou doen: recenseren. Ik heb mij altijd
een oordeel gevormd over boeken, een geargumenteerd oordeel liefst,
een oordeel dat dus geen vooroordeel is – en ik zal dat blijven
doen. Om de heel eenvoudige reden dat volgens mij het – eventueel
al schrijvend – nadenken over wat je gelezen hebt minstens evenzeer
deel uitmaakt van een lectuur als het lezen zelf.
