fragment uit Het maaiveld
Ik
herinner mij een scène met Sinterklaas. Kinderen werden toen nog
niet betutteld. De pedagogen van de Guimardstraat waren blijkbaar nog
overtuigd van de effectiviteit van het bijbrengen van angst in het
bereiken van de onderdrukking van de primaire drijfveren in functie
van een socialisatie die van het zelfzuchtige kind een kneedbaar
subject diende te maken dat goed en onderhorig zou functioneren in de
door de CVP gecontroleerde verzorgingsstaat. En dus deed de Zwarte
Piet die Sinterklaas vergezelde nog écht aan straffen: hij had een
grote juten zak bij en daar werd al eens een stout kind in gestopt.
Eventjes toch, voor de show zeg maar, maar toch lang genoeg om de
sukkel, die ochgot nooit méér dan een kleinigheid had mispeuterd,
eens stevig aan het schrikken te brengen. Dat moest de andere
kleuters tot voorbeeld strekken.
Er
vloeide menig traantje tijdens het bezoek van de goede Sint. De
kinderen van de lagereschoolklassen speelden het spel mee en
onderdrukten hun lach.
Het
vreemde met mijn herinnering aan deze sinterklaasbijeenkomst is dat
ik nu niet meer weet of ook ikzelf in die zak ben gestoken, of niet.
Ik sluit niet uit dat de angsten die ik toen heb doorstaan zo heftig
waren dat zij zich in mijn geheugen hebben vastgezet met een kracht
die nauwelijks minder groot was dan wanneer ik dat wrede strafritueel
werkelijk zelf zou hebben ondergaan.
