Hoe kan iemand die zwaar in het krijt staat het
goedmaken? Bijvoorbeeld na een vergrijp dat een gans leven diepgaand heeft
beïnvloed, dat een kwetsuur heeft veroorzaakt die een kwarteeuw later nog
schrijnt? Is een spijtbetuiging, een uitdrukkelijk verwoord excuus genoeg? Hoe
kun je weten dat zo’n excuus gemeend was? Bestaan er criteria om dit uit te
maken? Hoe voelt een oprecht gegeven hand aan? Hoeveel zand, en welk soort
zand, heb je nodig om definitief te kunnen zeggen: zand erover! Ligt er
misschien – in moreel opzicht – iets essentieels besloten in de onzekerheid die
met dit alles gepaard gaat?
