fragment uit Het maaiveld
Later ben ik eens naar mijn schooltje teruggegaan: alles leek er zo klein te zijn geworden dat het er de schijn van had dat deze krimp niet te stuiten was, waardoor de vrees mij bekroop dat het hele gebouw, samen met alle herinneringen die eraan vasthingen, van alle kinderen die er ooit school hadden gelopen – en dat moeten er vele honderden zijn geweest – maar ook van alle leerkrachten die er hadden gewerkt, uiteindelijk wel niet anders kon dan volledig te verdwijnen. Tenzij iets hier en daar, in een of ander geschrift of op een foto, zou zijn vastgelegd. In dat geval was een iets langer nabestaan misschien verzekerd.
Van nabestaan gesproken, en van de hierboven vermelde Dany Vermeersch wiens penalty ik ooit stopte… Onlangs (april 2022) bezocht ik nog eens, voor het eerst sinds erg lange tijd, het kerkhof van Ver-Assebroek. Mijn moeder ligt er begraven, en ook nog een paar andere mensen die ik ooit heb gekend: Jan Palmans, de moeder van Charlotte, en nog een paar anderen. En er komen er ook iedere keer bij: Roger Devriese (de vader van Danny), Gust Palmans (onder dezelfde steen als zijn zoon Jan, die daar al enkele decennia ligt en die nu een zestiger zou zijn) en ook, jawel, Dany Vermeersch. Dat was even schrikken. Ik weet niet of er van die klas, die toch zes jaar vrijwel ongewijzigd samenbleef tijdens het doorlopen van de hele lagere school, al anderen eerder zijn ‘komen te gaan’, maar deze naam aantreffen, met daaronder hetzelfde jaartal als mijn geboortejaar: dat gaf wel een schok. Hoe was die kleine blonde dikkerd uitgegroeid? Is hij gelukkig geweest? Heeft hij nog meer penalty’s gemist in zijn leven? Hoe is hij aan zijn vroege einde gekomen? Allemaal onopgeloste vragen, definitief onopgeloste vragen.