LVO 231

fragment uit Het maaiveld

Enkele jaren later. Onwaarschijnlijk dat het maar enkele jaren zijn want in mijn beleving is het een eeuwigheid omdat de herinnering aan die winkel van mijn moeder voor mij niet bestaat en zich dus oneindig ver in de tijd lijkt terug te trekken. Enkele jaren later dus. Ik zit op het tapijt in de zithoek in de woonkamer van het ouderlijk huis, met een potlood krassend in een afgedankt agendaatje. Ik heb nog niet de leeftijd bereikt waarop de wonderlijke vaardigheid van het schrijven wordt aangeleerd door middel van voortdurend herhaalde, langzaam en precies uitgevoerde motorische oefeningen die erin bestaan vaststaande (voorgeschreven) elementaire krullen en lijnstukjes en kleine abstracte tekeningetjes, letters dus, zo dicht mogelijk tegen een voorgedrukte lijn aan na te tekenen, opnieuw en steeds opnieuw, tot je ze in de vingers hebt en dus kunt schrijven. Neen, ik tekende letterachtige tekens, ‘betekenaar[s] zonder betekende’. Ik schreef niet maar imiteerde het schrijven. Dat mijn broer en zus het wel al konden, moet mij hebben gefascineerd, en daarom tekende ik in dat agendaatje een eindeloze reeks van letterachtige tekens, allemaal dezelfde, zo staat het me nu voor, rij na rij. Het betekende uiteraard niets maar ik dacht dat ik schreef en eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd, al bij al.

Kinderen leren soms, zeker als ze het geluk hebben op te groeien in wat geleerde pedagogen een ‘faciliterende’ omgeving noemen, dingen die ze geacht worden pas later te leren, in daartoe meer geëigende contexten. Dat het kind van een concertpianiste al vroeg het klavier van de huisvleugel betokkelt, het zal niemand verbazen. Een profvoetballer trapt al graag eens een balletje met zijn nauwelijks op eigen benen staande peuter en spiegelt het kind bij een min of meer geslaagd shot ererondes voor in eivolle stadions en het in ontvangst nemen van een praalbeker met lintjes in de clubkleuren die aan de veel te grote oren zijn vastgestrikt. Je zult het zien dat dochters van verpleegkundigen na een decennium van poppen wiegen, wassen en aankleden medische studies aanvatten en bestaansvervulling vinden in het verlichten van het leed der zieken, zowel de herstellenden als de stervenden.