reactie

Dag Pascal,
 

Dit zette ik vandaag op mijn blog. We verschillen niet echt in onze visie op Amour. Maar 'koel' zou ik hem nooit noemen....

 

"Amour is een film die in je achterblijft. Die schitterende oude gezichten, waar geen schmink voor nodig was. Die echtheid, waar geen vertolking voor nodig was. Die traagheid en die stilte, die dit leven het ritme geven waartoe het al jaren veroordeeld was. Die s’il te plaits, die pardons, die chéries, die je m’excuses, die even zovele kleine aanrakingen zijn. Dat stille licht. Die binnenwereld, terwijl de grote buitenwereld enkel achter gordijnen wordt getoond. Of in de zorgen van een verloren, vereenzaamde dochter. En vooral de onvermijdelijkheid van de aftakeling blijft in je achter. Zo groot als hij zich houdt daarin (telkens weer verzamelt hij beetjes moed om haar te verzorgen, te eten te geven), zo klein wordt zij. Vooral wat er met haar haar gebeurt, treft mij als een slag in het gezicht, veel meer dan haar moeilijke stappen. Dat mooie haar maakte haar voordien tot zo’n mooie oude vrouw, en wordt nu geleidelijk een afgrijselijke kap, een doek van grijs waarin ze wezenloos ingesnoerd verzinkt. Ik zag het bij mijn moeder en schoonmoeder: wie bedlegerig is, verliest alle golvende schoonheid van het haar. Alsof haar beweging is met de beweging van leven, en mee ophoudt als die beweging ophoudt...

Maar in dat ophouden te bewegen, zijn zelfs de dingen nog beter af dan de mensen. Haneke toont beelden van de schilderijen, van de gangen en meubels met hun kleine schaduw en glans, maar zij takelen tenminste niet zo af als de vrouw daar in dat bed. Of toch niet zo snel...

In een wereld die barst van het tollend, stromend bestaan in ontelbare vormen, toont Haneke een kleine binnenwereld: twee oude mensen in hun verzonken appartement, mooi oud trouwens als hun mooie oude gezichten. Mooi oud als de piano met zijn oude muziek, en als de herinneringen in de oude foto’s, en als het gevoel dat ze bij die foto’s uitspreekt (dat het toch mooi is, dat leven, dat lange leven), en als de oude bewegingen van een stel dat al zoveel jaar bij elkaar is, tegen elkaar aangewreven tot het geen pijn meer doet... En hij noemt die mooie binnenkant amour... En hij laat alles beginnen met stilte, en alles eindigen met stilte. En ook die stilte, en we kennen haar al zo lang, is hier mooi..."

mvg
Guido Vanhercke